Zenuwachtig liep de grensrechter van Oranje Nassau D1 met zijn vlag heen en weer langs de zijlijn. Zijn kin glad geschoren, haar in de plooi, witte sjaal om zijn nek, nette gelakte puntschoenen, een korte zwarte leren jas tot net over zijn strakke spijkerbroek. Hij leek niet echt op een trainer of leider van een voetbalteam. Soms heb je zo'n gevoel. Zonder daar naar te vragen, vertelde hij me spontaan en onder het vlaggen door dat de echte leider en trainer vanwege een zwaar auto ongeluk in het ziekenhuis lag en hij in de tussentijd zijn honneurs waarnam. De spelers waren volgens hem een beetje van slag door dat ernstige ongeval en daardoor ook niet in hun goede doen.

Er stond veel op het spel. Oranje Nassau zou bij winst kampioen worden. De spanning straalde dan ook van de wedstrijd en de spelers af. Op het veld was de tegenstand onverwacht groot. ON was dan wel de favoriet, maar Velo D1 speelde goed, heel goed zelfs en wist met mooi samenspel en veel inzet er een echte wedstrijd van te maken. Ze hadden net een achterstand van 1-0 weggewerkt en stonden inmiddels al met 2-1 voor.

Zijn dochter deed ook mee, zei hij en ging er prat op dat er maar liefst 4 meisjes in zijn team zaten. Ik zei dat er bij ons ook een meisje meespeelde, maar ik moest toegeven dat ON `ondanks' de grote vrouwelijke inbreng toch wel een erg goeie ploeg was. Hij gaf hoog op over de techniek van een van de dames en zei tussen neus en lippen door dat wanneer ze eenmaal aan tikken toekwamen, ze ieder team konden verslaan.

In het strafschopgebied van Velo werd een speler neergehaald en voordat ik wist precies wist wat er gebeurde, roemde hij luidruchtig de scheidsrechter toen die naar de stip wees. De penalty was onhoudbaar en met 2-2 mochten ze rusten.

In de tweede helft gingen partijen met volle overgave voor de overwinning. Aan beide kanten werden honderd procent kansen gemist en vochten ze prachtige duels uit. Naarmate het einde van de wedstrijd naderde en de goals uitbleven, begon steeds duidelijker te worden dat één doelpunt wel eens beslissend zou kunnen zijn. De grensrechter had het af en toe niet meer. Hij werd zo meegesleept door het spel dat het leek alsof het hem de grootste moeite kostte om niet zelf te gaan voetballen en dat zijn grensrechterpost langzaam maar zeker een kwelling begon te worden. En passant begon hij, al was het alleen maar om stoom af te blazen, steeds vaker tegen mij te praten en opmerkingen te maken, waarbij ik soms de indruk kreeg dat hij meende dat ik ook bij zijn ploeg hoorde.

Ondertussen lag in het gras aan de zijlijn al een hele tijd onaangeroerd, een tostie in een plastic bakje en een papieren bekertje met thee. Ik was er al een paar keer langsgelopen en had me afgevraagd van wie het was. Toen ik hem daar bij gelegenheid over bevroeg, bleek het eten tot mijn verbazing van hem te zijn. `Oh ja, dat was ik vergeten' zei hij en wijdde een vluchtige blik aan wat daar in het gras lag en maakte inderdaad aanstalten om er naar toe te lopen. Maar het was hem die dag kennelijk allemaal niet gegund, want net op het moment dat hij wilde toetasten, plaatste Velo de beslissende aanval. Gijs had de bal achter middellijn van Ingmar opgepikt en kwam aan onze kant van rechts over de flank opgestoomd. Tegenstanders waren op dit deel van het veld even nergens te bekennen. De weg naar de goal lag helemaal open. Gijs was vastberaden, hij had nog iets goed te maken want net daarvoor had hij een levensgrote kans voor open doel gemist. De bal ketste daarbij via de keeper en de lat weer terug het veld in. De grensrechter liet zijn tostie voor wat het was en rende langs de lijn achter Gijs aan. Toen die bij het strafschopgebied aankwam, legde hij de bal af aan de spitsen Dion en Etherm en in de scrimmage die volgde, werkte Etherm hem in het doel. Als een kennel jonge honden doken de spelers van Velo over elkaar heen. Ze konden hun blijdschap niet op. Wat een beloning, wat een wedstrijd en wat een revanche na de domper van vorige week tegen Oosterparkers. De toeschouwers waren zo waar nog blijer en schreeuwden het uit van opwinding.

De ontlading duurde lang, in ieder geval te lang voor de spelers van ON die al stonden te wachten om weer te mogen beginnen. Een paar minuten na de aftrap floot de scheidsrechter voor het einde van de wedstrijd. Het hele team van Velo juichte en danste over het veld. De grensrechter kon zijn ogen niet geloven en riep verontwaardigd dat het nog lang geen tijd was. Hij liep op de leidsman toe en wees parmantig op zijn horloge en zei dat hij zelf de tijd had bijgehouden. Een zinloze missie zo bleek, want de scheids wuifde zijn bezwaren simpel weg. Het verlies was een feit en teleurgesteld liep hij richting de kleedkamer. `Of hij zijn tostie daar wilde laten liggen', zei ik nog. Zichtbaar geïrriteerd door zoveel onbenulligheid maakte hij een wegwerpgebaar naar de zijlijn en riep, `die moet Velocitas maar opruimen!'.